Son iki aydır beni hayata bağlayan tek şey resim yapmak. Bir haftadır onu da bıraktım çünkü göçebe taşına taşına yapmaktan nefret ediyorum. Ben artık malzemeleri tasimayacagim bir masam olsun istiyorum. Markerlarimı kaldırdım çünkü yer yok. Geçen haftaya kadar her sizlandigimda aklıma Dali'yi getirip çamaşır odasında ablalarinin şapka kutularina resim yapıyormuş kendini topla diyordum ama o da artık işe yaramıyor.
O yüzden beni hayata bağlayan şeyi bile bırakmaya başlıyorum sanki. Çok yorgunum. Her günü oh bugün de bitti diyerek kapatıyorum. Buraya yazıyorum sadece çünkü nasılsa kimse okumuyor artık bloglari. Rahatım bu konuda.
Uyumak, uyumak, uyumak istiyorum. Uyandığımda her gün kendime deli gibi kızıyorum. Nefes alamıyorum artık.
Sevdiğim, bana mutluluk veren her şeyden uzak duruyorum.
Çok fazla yapmayı planladığım şey vardı ama onları yapabilecek ruh durumu bende yok.
Insanlar hakkında bir sözüm yok çünkü umrumda olan sayısı bir elin parmakları bile değil.
Teşekkürler sevgili ülke ve hastalıklı insanları, ruhumu öldürdünüz.
hala blogları okuyanlar var... hele de sevdikleri bloggerlar yazınca nasıl bir hevesle tıklıyorlar bilemezsin...
YanıtlaSilokuduğum her yazında kendimden bir şeyler bulan birisiyim ben. kendini ait hissetmeme, soyutlama, kendine ait bir dünya kurma, bir şeylerle hayata tutunmaya çalışma... yalnız hissetme lütfen. senin gibi hisseden en azından bir kişi daha var^^
yaz, çiz, oku, izle. benim hayatım da bunlardan ibaret. başkalarının hayatından çok farklı olsa da, bu ülkede-bu insanların arasında bu hayatı yaşamak zor olsa da, benim hayatım işte.. yapacak bir şey yok. sen de tutun, dayan. belki bir gün fark etmeden inandığımız o masallardaki periler bizim de hayatımıza dokunur^^
Ne güzel şeyler yazmissin, cook teşekkür ederim 😚
SilBen bu ara çok moral olarak düştüm, mutlaka düzeleceğim ama bu ara nasıl geçecek bilemiyorum maalesef